Veteranen / Verhaal » / Wim Balijon
Wim is na zijn militaire diensttijd in Indië begonnen bij het ABP (Algemeen Burgerlijk Pensioenfonds). Hij heeft zich daar van schrijver 2e klas door veel avondstudie opgewerkt tot staffunctionaris.
In 1955 trouwde hij met Willy († 2000) zij was in Limburg en Vlaanderen een bekende dichteres. Samen genoten ze volop van een leven waarin literatuur, poëzie, opera en toneel een belangrijke rol speelden. Na het overlijden van zijn vrouw heeft Wim een computer aangeschaft en nadat hij zich deze materie had eigen gemaakt is hij een website begonnen eerst over de gedichtenbundels van zijn vrouw, later kwam het verhaal van een Hellenvoeter erbij en dan als laatste het verhaal over zijn militaire diensttijd in Indië.
In 1955 trouwde hij met Willy († 2000) zij was in Limburg en Vlaanderen een bekende dichteres. Samen genoten ze volop van een leven waarin literatuur, poëzie, opera en toneel een belangrijke rol speelden. Na het overlijden van zijn vrouw heeft Wim een computer aangeschaft en nadat hij zich deze materie had eigen gemaakt is hij een website begonnen eerst over de gedichtenbundels van zijn vrouw, later kwam het verhaal van een Hellenvoeter erbij en dan als laatste het verhaal over zijn militaire diensttijd in Indië.
Eerlijk geeft Wim toe dat het avontuur hem wel trok maar ook dat hij geen slechte tijd gehad heeft in Indië. Zijn functie als chauffeur bij de Bataljonstaf en later bij het Stafpeloton van 4-1 AAT was "interessanter" dan die van bijvoorbeeld de militairen die dag en nacht in de rimboe zaten en patrouilles liepen. Hij was een "vrije" jongen die zijn militaire diensttijd vervulde en daar het beste van heeft gemthe aakt. Hij is er trots op, dat hij gediend heeft bij de 7 December Divisie en kan terug kijken op een voor hem interessante tijd.
Al heeft Wim er tot het jaar 2000 niet meer bij stil gestaan toch is er iets wat bij veel Indië veteranen zo diep zit dat ze vroeg of laat toch over deze tijd gaan praten. Zou het bij Wim de niet gekregen erkenning zijn of is het de hang naar het verleden om nog één keer de oude vrienden/vriendinnen uit deze tijd te kunnen ontmoeten of is het zijn rechtvaardigheidsgevoel of toch nog wat anders.
Persoonlijk heeft Wim ondervonden dat deze periode niet populair is. Hij heeft onder meer inspanningen gedaan om een antwoord te krijgen op de vraag: waarom onze Koningin nog nooit bij de herdenking in Roermond aanwezig is geweest. Onder aan zijn website heeft hij een oproep aan de Koningin geplaatst om haar waardering te laten blijken voor de ruim 6000 gesneuvelden en hun nabestaanden. Ook heeft hij de minister van Defensie gevraagd actie te ondernemen om dit te bewerkstelligen, maar hij werd door de Overheid (instanties) van het kastje naar de muur gestuurd en het werd afgedaan met de mededeling, dat de jaarlijkse dodenherdenking daarvoor was.
Via internet zoekt Wim nog steeds verder naar informatie zoals over de dood van Generaal Spoor en de mysteries hier omheen en natuurlijk de websites die specifiek over deze tijd gaan hebben zijn speciale aandacht, in menig gastenboek kom je dan ook een bericht van hem tegen.
Wim heeft deze Indië periode meegemaakt als dienstplichtige en is zich vijftig jaar later verder gaan verdiepen in deze tijd en zo zijn conclusies getrokken. Hij kan daar heel genuanceerd en realistisch over praten zoals de meningen van linkse politici, die tegen de uitzending van de militairen waren. Tenslotte was er toen een linkse regering! De opdracht was een Verenigde Staten van Indonesië te stichten (Overeenkomst van Lingadjatti) binnen het Koninkrijk der Nederlanden. Dus geen kolonisatie meer!
Wim heeft een leven gehad waar lange tijd geen aandacht was voor Indië of zoals hij toentertijd tegen sommige van zijn kameraden zei: 'in Indië praten jullie over Nederland en in Nederland praten jullie over Indië'.
Een bijzonder mens Wim Balijon 81 jaar, bijna nog elke dag bezig met internet, eigen website en de Indië tijd.
Tot slot een stukje uit 'Inlanders stonden te juichen' over Wim Balijon (Historisch Nieuwsblad oktober 2003). Toen wij in 1949 alles moesten overdragen aan de Republiek Indonesië, heb ik mij afgevraagd: zijn onze jongens nou voor niks gestorven? Ons doel hadden we immers niet bereikt. Maar uiteindelijk denk ik toch van niet. Wij Nederlanders zijn in de jaren na de oorlog een stabiliserende macht geweest in Indonesië, die de scherpe kantjes van de onderlinge strijd af heeft gehaald. En vergeet niet: we hebben heel veel Hollandse en Indische mensen uit de jappenkampen bevrijd! Daar zijn die mensen nog steeds dankbaar voor!
Juni 2007
Foto's: Wim Balijon
Tekst: André Blankenstijn
Wim Balijon (* 4 juni 1925) is zaterdag 3 december 2022 overleden.
